Bir zamanlar, “Işıklı Orman” adında büyülü bir ormanda yaşayan hayvanlar, insanlar ve periler vardı. Bu ormanın her köşesi yeşilin binbir tonuyla bezenmiş, şelalelerin tatlı sesiyle huzur doluydu. Ancak ormanın en güzel yanı, burada herkesin birbirine sevgi ve saygıyla yaklaşmasıydı.
Ormanın ortasında “Kalp Ağacı” adında dev bir ağaç vardı. Bu ağaç, ormandaki tüm canlıların iyi niyet ve şefkatle dolu olduğu sürece büyümeye devam ediyordu. Efsaneye göre, Kalp Ağacı’nın yaprakları ne kadar parlarsa, ormandaki huzur da o kadar artardı. Ama bu huzurun korunması için herkesin kalbinde iyilik taşıması gerekiyordu.
Bir gün, ormana kötü niyetli bir adam geldi. Kaba tavırları, hayvanlara bağırması ve çocukları korkutmasıyla kısa sürede ormanın huzurunu bozdu. Hayvanlar saklanmaya başladı, çocuklar oynamaktan vazgeçti, periler bile ışıklarını gizleyerek uçtular. Kalp Ağacı ise bu kötü davranışlar yüzünden solgun yapraklar dökmeye başladı.
Ormanda yaşayan Bilge Baykuş, bu duruma çok üzüldü. Baykuş, kötülüğün ormanı ele geçirmesinden korkuyordu. Ama bir gün ormana yeni bir misafir geldi: küçük bir kız çocuğu. Bu kızın adı Elif’ti ve o, hayvanları, çocukları ve tüm canlıları çok seviyordu.
Elif, ormana adım atar atmaz yerde bitkin bir tavşan gördü. Tavşanı kucaklayarak, ona nazikçe su içirdi. Ardından, korkudan saklanan kuşlara sevgiyle seslenerek yanına çağırdı. Kuşlar Elif’in iyiliğini hissedip ona geri döndü.
Elif, ormandaki çocuklarla da arkadaş oldu. Onlara kibar olmayı, yardımlaşmayı ve oyun oynarken herkese eşit davranmayı öğretti. Bu sevgi dolu tavırları gören hayvanlar, Elif’in peşinden gitmeye başladı. Her geçen gün ormanın huzuru geri geliyordu.
Bir gece, Elif kötü niyetli adamla karşılaştı. Adam Elif’e bağırarak yolunu kesmeye çalıştı. Ama Elif korkmadı. Ona, “Her canlı sevgiye layıktır, senin de kalbinde iyilik olabilir” dedi. Adam bu sözler karşısında şaşırdı, çünkü daha önce kimse ona böyle yaklaşmamıştı. Yavaş yavaş, içindeki sert kabuk kırıldı. O da Elif’in yanında hayvanlara yardım etmeye, çocuklarla güzel vakit geçirmeye başladı.
Orman yeniden ışıl ışıl oldu. Kalp Ağacı, tekrar canlı yapraklar çıkarmaya başladı. Yaprakların parlaklığı, sevginin ne kadar güçlü bir şey olduğunu gösteriyordu. Ormandaki herkes artık biliyordu ki, sevgiyle ve şefkatle yaklaşmak, hem kendini hem de etrafındakileri iyileştirir.
Böylece Işıklı Orman, kadınların, çocukların ve hayvanların her zaman değer gördüğü bir yer olarak sonsuza dek huzur içinde yaşadı.
